Ég var að komast að því áðan að ég á að fara í píanópróf næstkomandi þriðjudag.

*Ígg*

Og tónlistarsögupróf á miðvikudaginn og, ef ég er rosa heppin, kontrapunktspróf á fimmtudaginn (þótt kennarinn hafi hálflofað að sleppa jólaprófi). Svo eru það tónleikarnir mánudaginn 4. desember sem - ójá - eru líka próf. Jibbí.

Tónlistarsöguna ætla ég að reyna að bulla mig út úr og kannski verður ekkert próf í kontrapunkti. Tónleikunum get ég varla klúðrað nema ég gleymi textanum og ég kann hann nú þegar.

Píanó hinsvegar ...

Ég man óljóst eftir því að hafa spilað á píanó fyrir fólk á einhverri skólafúnksjón í æsku. Ég man ekki hvernig mér gekk. Mamma var að rifna úr stolti en það er við því að búast þegar 10 ára krakkar viðra hæfileika sína. Ekki að ég hafi verið sérstaklega hæfileikarík. Ég nennti a.m.k. aldrei að æfa mig og þótt ég hafi lært í 3 ár var ég búin að gleyma öllu þegar kom á fullorðinsár. Ég stend því á byrjunarreit algjörlega upp á nýtt. Mér finnst reyndar miklu skemmtilegra að æfa mig núna - hvert lag verður að þraut sem gaman er að leysa og mér var ómögulegt að líta þannig á málið í gamla daga. Málið er bara að það er svo miklu auðveldara að feika mistök í söng - maður lætur bara eins og það hafi átt að vera þannig eða sendir óverðskuldaðar og eitraðar augnörvar í átt að píanistanum. Feilnóta í píanóverki verður aldrei neitt annað en feilnóta.

Ég ætti kannsk að bryðja róandi...