Það er ekki holt fyrir sálina að eyða of miklum tíma á Huga. Sérstaklega ekki á þeim áhugamálum sem kölluð eru tilveran og deiglan. Þar er að finna samsafn af öllu því þröngsýnasta og heimskasta sem íslenska þjóðin hefur alið af sér og upp síðastliðin 20 ár. Stærstur er hópurinn af illa upplýstum stráklingum með hórmónatruflanir og minnamáttakennd sem vita aðeins eitt með vissu í þessu lífi: þeir eru hvítir gagnkynhneigðir karlmenn og sem slíkir er enginn á eftir þeim. Þeir eru seif. Þeir hafa samfélagsfordómana með sér og geta því sett sig ofar kynþáttum, kynhneigðum og kynjum og réttlætt þarmeð tilvist sína. En eitthvað finnst þeim greinlega að sér vegið því raddir þeirra verða sífellt háværarri. Hitler kemur gjarnar inn í umræðuna sem gaur með réttar skoðanir - oftar en ekki í vafið inn í rökleysuflækju þar sem feministum er líkt við nasista. Síðan er málið að tvinna blótsyrðin og apa röflið upp eftir hverjum öðrum og helst nógu hátt. Þykjast þeir þá stórir karlar.
Það sem hræðir mig allra mest er að þessir drengir eiga eftir að vera virkir þegnar í þjóðfélaginu. Þeir eiga eftir að kjósa, vinna á vinnustöðum þar sem útlendingar eru lagðir í einelti, eignast konur til að berja og börn til að klúðra uppeldinu á. Ef ekki eitthvað þaðan af verra.
Einhver staðar er pottur mölbrotinn. Hvort sem ábyrgðin er foreldranna, skólanna, þjóðfélagsins eða internetsins skiptir ekki máli. Við berum öll ábyrgð á hinni harðbrjósta æsku. Það er enginn að halda í tauminn og rassskella þegar við á og það getur aðeins endað með ósköpum. Ég hef engar skyndilausnir á takteinunum en það hlýtur að vera spor í rétt átt að fólk geri sér grein fyrir að eitthvað er rotið og illa lyktandi í þjóðarvitundinni.