miðvikudagur, ágúst 11, 2004
Ég fékk loksins að borða og er nú talsvert sáttari.
Svo ég vendi kvæðum...
Var að horfa á lokaþáttinn af þeim ágæta "raunveruleikaþætti" Joe Schmo í gær. Framleiðendum var greinilega mikið í mun að koma því til að skila að allt í þættinum væri feik - allt planað og allt leikið - fyrir utan auðvitað Joe Schmo sjálfan - hann Matt - sem hélt að hann væri staddur í frekar útvatnaðri útgáfu af Survivor og Paradise Hotel. Ég er hissa á að enginn skyldi minnast á tengslin við "The Truman Show" í kynningum á þáttunum sem eru ekki lítil og stór þáttur í því að þessi tilraun skyldi heppnast svo vel. Því að þótt á yfirborðin virðist um frekar ömurlega leið til að hafa einn veslings mann að fífli trekk í trekk varð reyndin ekki sú. Matt - ósköp hrekklaus og ljúfur náungi - var ekki hinn týpíska raunveruleikastjarna. Hann hefði sennilega aldrei verið valinn í "alvöru" raunveruleikaþátt því til þess er hann alltof normal. Þegar leikararnir fóru síðan að haga sér heimskulega á yfirkeyrðan hátt samkvæmt handriti brást hann við eins og eðileg manneskja. Hann brást við eins og við flest hefðum sennilega brugðist við; hristi bara höfuðið og reyndi að róa liðið. Þannig að sem áhorfandi fór maður að halda með honum - maður fór að óska þess að hann fattaði djókið - maður beið eftir því að leikaranir og framleiðendurnir klúðurðu blekkingunni á einhvern hátt. Baktjaldamakkarnir voru komnir í hlutverk fíflsins og við áhorfendur í lið með Matt. Enda veitti honum ekki af liðstyrknum. Leikararnir gerðu að sjálfsögðu sitt ýtrasta til að réttlæta sig - töluðu um það trekk í trekk hvað Matt væri æðislegur og þegar allt var yfirstaðið og ringlaður Matt stóð með risastóru ávísunina sína voru þau hársbreidd frá því að lúta í gólfið fyrir mikilfengleika gæsku hans og kyssa tær hans. Sennilega væri hægt að skrifa arfavonda bókmenntaritgerð um kristsfígúru í Joe Schmo. Loka djókurinn hans Matt er svo sá að hann er langt frá því að vera þessi guðumlíka vera sem leikrarahópurinn var búinn að búa til í brengluðum hugarskotum til að bæta uppi samviskubitið. Það fer ekki á milli mála að hann er góður gæi en eins og allt eðilegt fólk í hans sporum setti hann upp rétta andlitið fyrir myndavélarnar og passaði sig að segja og gera réttu hlutina. Hvaða hálfviti mundi gera nokkuð annað?
Svo ég vendi kvæðum...
Var að horfa á lokaþáttinn af þeim ágæta "raunveruleikaþætti" Joe Schmo í gær. Framleiðendum var greinilega mikið í mun að koma því til að skila að allt í þættinum væri feik - allt planað og allt leikið - fyrir utan auðvitað Joe Schmo sjálfan - hann Matt - sem hélt að hann væri staddur í frekar útvatnaðri útgáfu af Survivor og Paradise Hotel. Ég er hissa á að enginn skyldi minnast á tengslin við "The Truman Show" í kynningum á þáttunum sem eru ekki lítil og stór þáttur í því að þessi tilraun skyldi heppnast svo vel. Því að þótt á yfirborðin virðist um frekar ömurlega leið til að hafa einn veslings mann að fífli trekk í trekk varð reyndin ekki sú. Matt - ósköp hrekklaus og ljúfur náungi - var ekki hinn týpíska raunveruleikastjarna. Hann hefði sennilega aldrei verið valinn í "alvöru" raunveruleikaþátt því til þess er hann alltof normal. Þegar leikararnir fóru síðan að haga sér heimskulega á yfirkeyrðan hátt samkvæmt handriti brást hann við eins og eðileg manneskja. Hann brást við eins og við flest hefðum sennilega brugðist við; hristi bara höfuðið og reyndi að róa liðið. Þannig að sem áhorfandi fór maður að halda með honum - maður fór að óska þess að hann fattaði djókið - maður beið eftir því að leikaranir og framleiðendurnir klúðurðu blekkingunni á einhvern hátt. Baktjaldamakkarnir voru komnir í hlutverk fíflsins og við áhorfendur í lið með Matt. Enda veitti honum ekki af liðstyrknum. Leikararnir gerðu að sjálfsögðu sitt ýtrasta til að réttlæta sig - töluðu um það trekk í trekk hvað Matt væri æðislegur og þegar allt var yfirstaðið og ringlaður Matt stóð með risastóru ávísunina sína voru þau hársbreidd frá því að lúta í gólfið fyrir mikilfengleika gæsku hans og kyssa tær hans. Sennilega væri hægt að skrifa arfavonda bókmenntaritgerð um kristsfígúru í Joe Schmo. Loka djókurinn hans Matt er svo sá að hann er langt frá því að vera þessi guðumlíka vera sem leikrarahópurinn var búinn að búa til í brengluðum hugarskotum til að bæta uppi samviskubitið. Það fer ekki á milli mála að hann er góður gæi en eins og allt eðilegt fólk í hans sporum setti hann upp rétta andlitið fyrir myndavélarnar og passaði sig að segja og gera réttu hlutina. Hvaða hálfviti mundi gera nokkuð annað?
Gerast áskrifandi að:
Birta ummæli (Atom)
Engin ummæli:
Skrifa ummæli