Ég hef verið að velta fyrir mér hvort ég eigi að halda upp á afmælið mitt. Skynsemisröddinn í hausnum, sem er nú yfirleitt háværust, segir mér að þetta sé nú ekki hentugur tími fyrir afmælisboð. Helgarnar eru fullbókaðar og hver býður í veislu á þriðjudegi? Svo eru ríflegur skerfur vinanna staddur í öðrum lands/heimshluta – nú eða að búa til nýtt líf. Já og læra fyrir próf, standa í jólavafstri, taka upp plötur og svo framvegis. Að lokum (segir röddin með vandlætingartón): hvaða heilvita manneskja heldur upp á 33 ára afmælið? Og lætur það þar að auki fréttast hvað hún er orðin hundgömul?!

Það er erfitt að mótmæla.

Hin röddin (þær eru bara tvær eins og stendur) er ca. 9 ára og á afmæli rétt fyrir jól. Sú staðreynd skilgreinir alla hennar tilvist. Hún grenjar jafnan og vælir ef hún fær sameiginlega afmælis- og jólagjöf. Þessi rödd er að rembast eins og hún getur við að yfirgnæfa þessa skynsömu og fullorðnu. Væntingarnar eru reyndar ekki miklar. Hún vill gjarnan að fólk muni eftir afmælinu. Að það rífi athyglina frá jólageðveikinni og meðtaki að 20. desember hafi eitthvað gildi. Henni er í raun sama um pakkana – það má alveg sleppa þeim hennar vegna – bara ekki dulbúa þá sem jólagjöf (veikur blettur.)

Framan af var þessi rödd bundin og kefluð niðri í kjallara undirmeðvitundarinnar. Nú er hún búin að rífa af sér keflið og er komin í kjallaratröppurnar. Ég heyri einhvern óm. Hún notar orðið “bitsj” fulloft.

Það skal tekið fram á þessum tímapunkti að ég er fyrir löngu hætt að taka mark á henni. Ég heyri kannski í henni en hún fær sjaldnast að ráða. Það er helst að ég sleppi henni lausri á heilum tugum.

Niðustaðan er samt sú að mig langar soldið til að bjóða til jóla/afmælissamsætis næstkomandi þriðjudag. Smá jólabjór og piparkökur kannski? Eða er annríkið of mikið?